ایام روزه ۴۰ روزه یا چله از مهمترین آیین های عبادی مسیحیت است که این مهمترین روزه مسیحیان از روز چهارشنبه خاکستر(Ash Wednesday) آغاز می شود و تا روز یکشنبه قیام ادامه می یابد. از آنجاییکه هر سال زمان روز عید قیام (یکشنبه قیام) تغییر می کند، لذا ایام چله ( Lent) نیز تغییر می کند.
چهارشنبه خاکستر اشاره به ایام توبه دارد که اشخاص در کلیسای باستان به نشان توبه اندکی خاکستر آغشته به روغنی که برای تدهین استفاده می شد را به شکل صلیبی کوچک توسط کشیش بر پیشانی خود می مالیدند بعنوان سمبل و این ایام را در دعا و روزه و توبه و بازگشت به سوی خدا سپری می کردند که خود ریشه در سنتهای عهد عتیقی دارد که قوم خدا وقتی در توبه بسر می برد خاکستر بر سر می کردند. لازم به ذکر است که روز چهارشنبه خاکستر در سال ۲۰۱۰ میلادی از روز ۱۷ فوریه آغاز شده است و ما در ایام چله یا Lent به سر می بریم.
ایام روزه چله در روز عید قیام به پایان می رسد البته تا به آن روز ۴۶ روز است که یکشنبه ها را محسوب نمی کنند. آخرین هفته Lent که هفته مقدس نام دارد با یکشنبه نخل آغاز می شود که یاد آور روزی است که عیسی در هفته آخر زندگی زمینی اش به اورشلیم وارد شد و مردم در تهیت و خوشامد گویی برگهای نخل را در زیر پاهایش گسترانیدند. آخرین روز Lent نیز روز شنبه مقدس است که روز قبل از یکشنبه رستاخیز است ( روزی که خداوند ما از مردگان برخاست).البته در کلیسای کاتولیک به طور رسمی در روز پنجشنبه این ایام به پایان می رسد و در روز جمعه صلیب با شام خداوند (عشا ربانی) رسما این مراسم به پایان می رسد.
این ایام زمانی است که مومنین مسیحی در انضباط شخصی به سر می برند و خود را از لذایذ دنیوی تا آنجا که ممکن است محروم کرده و در دعا و روزه و تهذیب و تزکیه نفس مشغول می شوند. البته روزه به این معنا نیست که تمام ۲۴ ساعت را لب به هیچ آب و غذایی نزنند زیرا در اینصورت به بدن آسیب می رسد که این خلاف اراده خداست بلکه در تلاشند تا آنجاییکه امکان دارد بدن خویش را نیز در تربیت روحانی و در نخوردن و نیاشامیدن در اتحاد با مسیح که ۴۰ روز در بیابان در روزه به سر برد مطیع نمایند. معمولا نوشیدن آب در این روزهای روزه متداول است اما در خصوص خوردن بسته به توان خود شخص هر شخص خود آن را تنظیم می کند و البته برخی که توانایی دارند می توانند چند ساعتی را نیز بدون نوشیدن سپری کنند. برخی در این روزها همه چیز می خورند اما لب به گوشت و فراورده های گوشتی و یا لبنیاتی که از خون حیوانات درست شده باشد نمی زنند. برخی تنها یک روزاز هفته را لب به گوشت و لبنیات نمی زنند. در طول تاریخ و در کلیساها و کشورها و زمانها و سنتهای مختلف نحوه این روزه متفاوت است. بسیاری نیز در این روزها بطور محدود می خورند و می آشامند و تنها به ساده ترین غذاها بسنده کرده و هزینه خوراک همیشگی خود را به جای آن به فقرا می دهند. بسیاری از این فرصت عالی تربیت و نظم روحانی استفاده کرده و عادات بد خود مانند کشیدن دخانیات و یا عادات بد روحانی و اخلاقی خود را با حمایت روح القدس و با قراردادن خود در مبارزه با نفس و خواهشهای آن تحت کنترل خدا قرار می دهند. بیشتر از اینکه در این روزه هدف نخوردن و یا گرسنگی و تشنگی کشیدن باشد هدف افزودن صفات نیکو و نیکوکاری و دستگیری و بخشش و دوری و آزاد شدن از شرارت و همچنین صفات و گناهان گذشته است. البته بعد نخوردن و انضباط جسمانی نیز مهم است و هر سنت و شخصی خود ضوابط خود را دارد.چرا ۴۰ روز؟زیرا عدد ۴۰ مناسبتهای مهمی را در کتاب مقدس برای مسیحیان و یهودیان به یاد می آورد :
1) در کتاب پیدایش باران سیل آسا ۴۰ شبانه روز بارید و زمین در زیر سیل غرق شد.
2) عبرانیان ۴۰ سال در بیابان سرگردان بودند تا اینکه به سرزمین وعده رسیدند.
3) موسی ۴۰ روز را در روزه گذرانید قبل از اینکه خدا ده فرمان و شریعت را در کوه سینا به قوم عطا کند.
4) عیسی ۴۰ روز در بیابان روزه گرفت قبل از شروع خدمت عالی نجات بشریت.
و بسیاری از مسیحیان با اشاره به ۴۰ روز روزه مسیح در بیابان فصل مشترکی برای روزه خویش در ایام قبل از صلیب و قیام خداوند می یابند.حال با الهام از چنین مناسبت بزرگی، مسیحیان ایرانی نیز می توانند در اتحاد و همدلی این ایام چهل روزه عبادت و دعا و روزه را برای امداد و تفقد خدا از سرزمین ایران و اوضاع و شرایط بحرانی ایران چه در داخل و چه در روابط خارجی آن در کنار سایر حاجات و نیازهای روحانی خویش سپری کنند. این سنت همیشگی کلیسایی مهر محکمی بر این حقیقت است که مسیحیت نه تنها مکتبی نیست که در آن دعا و روزه و نظم و انضباط روحانی و تزکیه نفس وجود نداشته باشد بلکه برعکس تاریخ کلیسا ثابت می کند که همواره کلیسا در اجرا و پاس داشتن و ترغیب مومنین در دعا و روزه نقش مهمی داشته است بطوریکه در تقویم سالیانه کلیسا همواره از مهمترین ایام دوران روزه چهل روزه بوده است.گو اینکه برخی از کلیساهای جدید کمتر به این مهم تاکید کرده اند و بیشتر به امور دیگر و دعا و روزه های فردی و شخصی وخارج از تقویم سالیانه پرداخته اند که خود باعث کمرنگ شدن و تضعیف چنین سنتهایی شده است.
برگرفته از وبلاگ پسر خدا