"و چون مهر پنجم را گشود، در زیر مذبح دیدم نفوس آنانی را که برای کلام خدا و شهادتی که داشتند کشته شده بودند؛ که به آواز بلند صدا کرده، می‌گفتند:ای خداوند قدوس و حق، تا به کی انصاف نمی‌نمایی و انتقام خون ما را از ساکنان زمین نمی‌کشی؟ و به هریک از اینان جامه ای سفید داده شد و به ایشان گفته شد که اندکی دیگر آرامی نمایند تا عدد همقطاران که مثل ایشان کشته خواهند شد، تمام شود." مکاشفه۶:۹-۱۱
بی‌شک شهادت عالی‌ترین و خالصترین تغزل دلدادگی و سرسپردگی آدمی به حضور معشوق است. حال آنکه در درک چیستی و چگونگی این مفهوم در مکاتب مختلف تفاوت و تقابل دیده می‌شود همگان بر این باورند که ارزشمند ترین نحوه عشق ورزی آدمی به خالق خویش جان بر مذبح دوست نهادن است و بس.
شهادت در ایمان مسیحی همواره یکی از ارکان جدایی ناپذیر این ایمان فراگیر در طول تاریخ بشر بوده است.
مرگ فداکارانه منجی برای نجات بشریت در اوج مظلومیت و بی‌گناهی و بی‌دفاعی خود بهترین مشوق و انگیزه چنین رویکردی به حیات و مرگ برای پیروان مسیحیت بوده است. حال آنکه به صراحت عیسی مسیح، جان سپردن برای دوست را بالاترین معیار محبت و عشق بر شمرده و آدمیان گمگشته را دوستان خویش لقب داده است(یوحنا ۱۵:۱۳ و ۱۴ ).
به فاصله زمانی اندکی پس از قیام و صعود پر جلال خداوند ما عیسی مسیح، کلیسای راستین باورها و جهان بینی منجی خود را به نمایش گذاشته است و در جهانی متعرض و نامهربان گفته‌های سرور خود را در کارگاه عمل متجلی نموده است و از این رو عنصر فداکاری و از خود گذشتگی از برجسته ترین ابعاد شهادت دادن بر منجی مصلوب و قیام کرده و صعود نموده بوده و هست و خواهد بود.
از ریخته شدن خون اولین شهید مسیحی استیفان ( اعمال رسولان باب ۷) و شهادت تقریبا تمامی شاگردان و رسولان مسیح از جمله پطرس و پولس گرفته تا به شهادتهای فجیع دست جمعی مسیحیان در اواخر قرون اولیه بدست امپراطوریهای ظالم ( درروم، نرون و دومیتیان و ساسانیان و کشتارهای فجیع مسیحیان بدست برخی از این خسروان ساسانی از جمله بهرام و خسروپرویز) و نیز ادامه این شهادتها در روزگار حمله اعراب وخلفا و سپس روزگار مغولان و ترکان و تا به اعدامها و جفاهای پادشاهان و مستبدان دین مدار در سراسر جهان از جمله در اروپای قرون وسطی تا به روزگار معاصر در کشورهای مختلف بدست دولتهای دین مدار و متعصبین مذهبی، ایمان مسیحی در متن خون و فداکاری به حیات خویش ادامه داده است و چه خوش گفته یکی از پدران اولیه کلیسا مبنی بر اینکه:" خون شهید بذر کلیساست " مصداق عینی رشد کلیسا بوده و هست.
شهادت مسیحی تیغ از نیام برکشیدن و نعره حق خواهی سردادن و زخم زدن و زخمی خوردن نیست. عیسی خود، شاگرد ارشدش پطرس را که در دفاع از او شمشیر برکشیده بود و به خشونت متوسل گردیده بود را صراحتا توبیخ نموده فرمود: هر که شمشیر برکشد به شمشیر نیز کشته شود( انجیل متی ۲۶:۵۱ و ۵۲) و علاوه بر آن درسی همیشگی خود به کلیسا و بشریت دال بر محبت دشمنان را عملا اجرا کرد و از اینرو گوش شخص مجروح که خود دژخیمی برای تسلیم و کشتن عیسی بود را در حضور پطرسی که از روی غیرت و شاید به حق در دفاع از منجی شمشیر کشیده بود را شفا داد( انجیل لوقا ۲۲:۵۱).
از سوی دیگر شهادت مسیحی منفعلانه نشستن وزندگی فردی بی مسئولیتی را در قبال سایر همنوعان در کنج کلیسا و خانه و صومعه تجربه کردن نیست بلکه حضور فعال و قدرتمند ولی در عین حال نرم و با رحمتی است که از بی عدالتی و ظلم و جهل و گمشدگی آدمیان به تنگ می‌آید و همه چیز را در راه دوست و آگاهی بخشیدن و نجات ارواح گمشده آدمیان به حق می‌سپارد و با خون خویش خدا محبت است را متجلی می‌سازد.
شهدای کلیسای جفا دیده ایران از بدو تاریخ مسیحیت در ادوار گوناگون تاریخ چه در عهد ساسانیان و اعراب و مغولان و تا به امروزه روز هرگز کنج امنیت و انزوا را پیشه نکردند بلکه الگوی شهادت حقیقی را که همان جان سپردن بی آنکه جان دیگری بگیرند را در تاریخ ایران ثبت کردند.
کلیسای ایران در طول تاریخ کلیسای قهرمانان و شهیدان بوده است، آنانکه جان خود را دوست نداشتند و آن را برای نجات روح و جسم سایر هم وطنان خود دادند.
شاید بتوان یکی از دلایلی که امروزه هزاران هزار بلکه شاید میلیونها ایرانی را در داخل و خارج از ایران به سوی پیغام نجات بخش انجیل هدایت میکند همان خون شهیدان مسیحی ایرانی است که بذر کلیسای ایران را آبیاری کرده است.
داستان کلیسای معاصر ایران داستان کلیسای پیروزی است که در این دهه های گذشته بیش از تمامی دوران تاریخ ایران افتخار هدایت ایرانیان را به سوی مسیح از آن خود کرده است، امروز کلیسای ایران در خانه ها در خانواده ها در مدارس، خوابگاهها، ادارات و دانشگاهها و تمامی نهادهای مردمی جامعه ریشه دوانیده است و نور مسیح را در شب دیجور گمگشتگی بشر می‌تاباند. امروزه کلیسای ایران کلیسایی است که بر قلوب زخمی ایران و ایرانی مرهم آشتی و فیض خدا را می‌نهد و ملت ایران را با یگانه منجی عالم و یگانه راه و راستی و حیات آشنا می‌سازد اما در پس این پیروزیهای عظیم که آوازه اش به گوش سایر مسیحیان جهان از هر نژاد و رنگ و زبان رسیده است آوایی به گوش می‌رسد، آوای شهدای کلیسای ایران.
آوای شهیدانی چون اسقف شهید هایک هوسپیان مهر، کشیش شهید مهدی دیباج، کشیش شهید ارسطو سیاح، کشیش شهید بهرام دهقانی تفتی، کشیش شهید میکائیلیان،کشیش شهید حسین سودمند، شبان شهید روان بخش یوسفی و مبشر شهید قربان تورانی و شهدای گمنام دیگر و بسیاری که در آینده به این قافله خواهند پیوست. فریاد دادخواهی آنان همچون آوای مکاشفه طنین انداز تاریخ ایران خواهد بود که:" ای خداوند قدوس و حق، تا به کی انصاف نمی‌نمایی و انتقام خون ما را از ساکنان زمین نمی‌کشی؟ و به هریک از اینان جامه ای سفید داده شد و به ایشان گفته شد که اندکی دیگر آرامی نمایند تا عدد همقطاران که مثل ایشان کشته خواهند شد، تمام شود".
چه استادانه و زیبا برادر عزیز و دوست هنرمندم ژوزف هوسپیان در فیلم زیبای" فریادی از ایران " داستان ناگفته پدر بزرگوارش اسقف شهید هایک را و سایر شهیدان کلیسای معاصر ایران را مستند و دردمندانه به روایت تصویر کشانیده است. فیلمی که دلها را می‌گدازد و رسالت مسیحی را در گوش جانت تکرار میکند. روایتی که نگاهت را به اشک توبه و یادآوری حکایت دعوت مسیحی می‌پالاید و دلت را چون مومی به دستان تبدیلگر روح القدس کیمیا میکند. فیلمی که معنای واقعی شهید و شهادت را فریاد می‌زند و مظلومیت و عشق مردی را به تصویر می‌کشاند که برای حق خواهی برادر و دوست در بندش جان را دریغ نمی‌ورزد و پیکرش را به توطئه و قساوت سلاخان نور می‌سپارد.
برای من این فیلم جایگاهی در کنار فیلم مصائب مسیح دارد و هراز گاهی که غبار زندگی امن و عافیت طلب این دنیا بر پیکره ایمانم بنشیند، این فیلم مرا به خویشتنم آورده و فریاد روح را در درونم برپا میکند.
شهادت حقیقی را در این فیلم ببینید و آن را به همه دوستان و همکاران و عزیرانتان توصیه کنید.
برای اطلاعات بیشتر و دیدن گوشه هایی از این فیلم و دیدن اسلایدها و عکسهای شهید و جوایز هنری و خرید آن به آدرس زیر مراجعه کنید . این تغزل ناسروده را ببینید و بشنوید و برای دیگران بسرایید.
http://www.acryfromiran.com/index-main-Farsi.htm
http://www.FaryadiAzIran.com
نخور به مرگ شهیدان راه عشق افسوس که دوستان حقیقی به دوست پیوستند