خداوند نسبت به بشر گناهکاری که مستحق غضب و مجازات است، شکیباست (اشعیا ۴۸:۹ و هوشع ۱۱:۸). او قائن جنایتکار را محافظت میکند (پیدایش ۴:۱۵)، قوس و قزح خود را بر جهان آلوده به گناه میگستراند (پیدایش ۹:۱۱-۱۷ و اول پطرس ۳:۲۰) و بر قوم نامطیعش رحمت میکند. «ای افرایم چگونه تو را ترک کنم و ای اسرائیل چگونه تو را تسلیم نمایم... دل من در اندرونم منقلب شده و رقتهای من با هم مشتعل شده است. حدّت خشم خود را جاری نخواهم ساخت و بار دیگر افرایم را هلاک نخواهم نمود زیرا خدا هستم و انسان نی و در میان تو قدوس هستم پس به غضب نخواهم آمد» (هوشع ۱۱:۸-۹). خداوند با شکیبایی در انتظار پاسخ مثبت فرزندانش است (مرقس ۱۲:۱-۱۱، لوقا ۱۳:۱-۹ و ۳۴؛ رومیان ۹:۲۲). مسیحیان نیز میباید همچون خداوندشان شکیبایی پیشه کنند (متی ۱۸:۲۶-۲۹، اول قرنتیان ۱۳:۴، غلاطیان ۵:۲۲، افسسیان ۴:۱ و ۲، اول تسالونیکیان ۵:٬۱۴). شکیبایی که از نزاع میپرهیزد و در برابر محرکات گزنده از خود واکنش متقابل نشان نمیدهد.
شکیبایی الهی فرصتی است به بشر برای توبه و بازگشت (رومیان ۲:۴، ۹:۲۲، دوم پطرس ۳:۹). شکیبایی آتشبس الهی نسبت به گناهکارست تا او به خود آمده نزد خالق خویش باز گردد. عیسی مسیح نمونۀ بارز تحمل و شکیبایی است، «پس چون چنین ابری عظیم از شاهدان را گرداگرد خود داریم، بیایید هر بار اضافی و هر گناه را که آسان بهدست و پای ما میپیچد از خود دور کنیم و با استقامت در مسابقهای که برای ما مقرر شده است، بدویم. و چشمان خود را بر قهرمان و مظهر کامل ایمان یعنی عیسی بدوزیم که بهخاطر آن خوشی که پیشرو داشت، صلیب را تحمل کرد و ننگ آن را ناچیز شمرد و اکنون بر جانب راست تخت خدا نشسته است. به او بیندیشید که چنان مخالفتی را از سوی گناهکاران تحمل کرد، تا خسته و دلسرد نشوید» (عبرانیان ۱۲:۱-۳) و خود فرمود: او که تا به آخر متحمل و شکیباست، نجات خواهد یافت (مرقس ۱۳:۱۳ ، لوقا ۲۱:۱۹ ، مکاشفه ۳:۱۰).