معبد یا رابطه زنده با خدا

در ابتدا خدا انسان را در فضای باز ملاقات کرد. او با آدم و حوا در باغ عدن ملاقات کرد. 
از آدم تا موسی جای بخصوصی برای تجربه حضور خدا نبود. اما پس از آنکه اسرائیل از مصر بیرون آمد خدا به موسی دستور داد که خیمه ای بسازد. شریعت داده شد تا راههای خدا نشان داده شود و خیمه داده شد تا رهایی و نجات خدا وقتی آن راهها را به خطا رفتند آشکار شود.

 

شخصی از کودکی نقل قول می کرد که: " مادر بزرگ من در فرودگاه زندگی می کند. هر گاه می خواهیم او را به خانه دعوت کنیم، می رویم و او را از فرودگاه به خانه می آوریم و وقتی ملاقاتمان تمام می شود، او را دوباره به فرودگاه برمی گردانیم." این چیز باعث شد که این فکر در من بیاید که ما هم از خدا چنین برداشتی را درست کرده ایم. ما خدا را روزهای یکشنبه در کلیسا ملاقات می کنیم و فکر می کنیم خدا آنجا زندگی می کند. اما فراموش کرده ایم که خدا همه جا حضور دارد.
کودک دیگری به دوستش گفته بود: " حدس بزن چه چیزی را کشف کرده ام. دندانپزشک ما در اداره اش زندگی نمی کند، بلکه او در آنجا فقط کار می کند. او خانه ای دارد و خانواده ای که در آن زندگی می کنند و پس از کارش به آنجا می رود و استراحت می کند." کشف این چیز که دندانپزشک در دفترش زندگی نمی کند مسئله بزرگی برای آن کودک بود. گاهی اوقات برای ما هم مثل این کودک کشف این مسئله که خدا فقط در کلیسا مشغول نیست مسئله بغرنجی است.
وقتی در یک جایی تجربه خاصی می کنیم، آن مکان برای ما محل بخصوصی می شود. در حقیقت تجربه ما است که آن محل را تقدیس می کند. وقتی در مکانی خدا را ملاقات می کنیم، آن مکان برای ما مقدس می شود. برای یعقوب بیت ئیل چنین مکانی شد(پیدایش 28) بیت ئیل به معنای " خانه خدا" است.
قبل از آنکه خدا یعقوب را ملاقات کند، بیت ئیل مکانی بود مثل هر مکان دیگر. پس از آنکه خدا او را در آنجا ملاقات کرد، آن مکان تبدیل به مکان مهیب و " خانه خدا" و " دروازه آسمان" شد. این مکان فقط سنگی بود که او سرش را بر آن گذاشته بود و خوابیده بود، حتی یک خانه معمولی نیز نبود. اما حضور خدا آنجا را خانه بخصوصی کرد. او روغن بر سنگ ریخت و با خدا قول و قرارهایی گذاشت.
در ابتدا خدا انسان را در فضای باز ملاقات کرد. او با آدم و حوا در باغ عدن ملاقات کرد، او با نوح در مزرعه ای که نوح کشتی را بنا کرد، ملاقات کرد، او با ابراهیم، اسحاق و یعقوب در خارج از ساختمان ملاقات کرد. او یوسف را وقتی خواب بود ملاقات کرد و نیز او را در زندان ملاقات کرد. او یوشع را خارج از اردوگاه ملاقات کرد. ما می توانیم به تمام کتاب مقدس رجوع کنیم و صدها انسان را ببینیم که خارج از درهای بسته خدا را ملاقات کردند. مادر بزرگ در فرودگاه زندگی نمی کند و دندانپزشک در اداره اش زندگی نمی کند و خدا در کلیسا زندگی نمی کند.

خیمه و معبد
از آدم تا موسی جای بخصوصی برای تجربه حضور خدا نبود. اما پس از آنکه اسرائیل از مصر بیرون آمد خدا به موسی دستور داد که خیمه ای بسازد. بر روی کوه سینا دو مکاشفه به موسی داده شد: شریعت و خیمه. شریعت داده شد تا راههای خدا نشان داده شود و خیمه داده شد تا رهایی و نجات خدا وقتی آن راهها را به خطا رفتند آشکار شود. یکی راستی و نیکویی را و دیگری فیض و رحمت را آشکار می ساخت. 
حضور خدا با خیمه همراه بود، مگر آنکه اسرائیل واقعا" بطور جدی نیکویی خدا را مورد سوء استفاده قرار می دادند. آنگاه حضور خدا بطور کامل اردوگاه را ترک می کرد(خروج 32 و 33 و مخصوصا" 15:33 را نگاه کنید).
خیمه به عنوان مکان قربانی خدمت می کرد. جایی که مخصوص وقف شدن اسرائیل و ظهور هدف رهایی بخش خدا بود. هر قسمت از خیمه کار زیبای عیسی مسیح را که بر صلیب نشان می داد. هدف نهایی خدا این بود که این را بفهماند که اراده او موضوع حیاتی است- یعنی اراده او در تمام زندگی انجام شود(عبرانیان 5:10-10)
اگر چه معبد جایی دائمی تر بود ولی به همان مقصود خیمه بنا شده بود. هر دو جایی بودند که جلال خدا ساکن می شد. وقتی معبد وقف شد، مانند زمان خیمه، جلال خدا نازل شد و آن مکان را پر کرد(خروج 34:40-35 و دوم تواریخ 5 را بخوانید)
خیلی ساده است که ببینیم چطور خیمه و معبد مخصوص و مقدس بودند، اگر چه هیچکدام از آنها برای آن نبود که بعنوان تنها مکان ملاقات خدا دیده شوند. اما این مسئله باعث شد که بسیاری از اسرائیلیان خدا را همانگونه که آن بچه به مادربزرگش فکر می کرد نگاه کنند: او در فرودگاه زندگی می کند. مسیحیان رشد نکرده نیز فکر می کنند که خدا در کلیسا زندگی می کند و بجز کلیسا جای دیگری حضور ندارد.

مکان و زندگی
محلها مهم هستند، اما آنها می باید با زندگی مربوط باشند و در غیر اینصورت اثر خود را از دست می دهند. و این مسئله که اگر مکان به زندگی روزانه ما مربوط نشود تبدیل به یک یادبود می شود تا آنچه که واقعا قبلا معنی می داد. آن مکان می شود محل حرفه ای ها و مسئله تجارت و دیگر انگیزه ای برای زندگی نمی شود و دیگر با ما همراه نیست. چنانکه حتی فاسد نیز می شود چنانکه بیت ئیل که به معنای خانه خدا بود تبدیل به خانه خدایان شد(اول پادشاهان 25:12-29)

داود فهمید
یکی از آیات مورد علاقه من مزمور 27 آیه 4 است. او می گوید می خواهد تمام ایام عمرش در خانه خداوند ساکن شود تا جمال او را مشاهده کند. آیا منظور داود این بود که می خواهد محل زندگی اش را به معبد منتقل کند. آیا این تنها جایی بود که داود می توانست خدا را ملاقات کند. بعضی کلیسا را نیز چنین می بینند.
در باره مزمور 23 چه فکر می کنید. مزموری که بیشتر از هر قسمت کتاب مقدس نقل قول می شود. داود می گوید حتی اگر در دره مرگ هم برود از بدی نخواهد ترسید چون خدا با او است. یا در مورد مزمور 51 چه فکر می کنید که داود می گوید خدا یا مرا از حضور خود دور نکن و روح قدوس خود را از من مگیر؟
داود در ضمن اینکه به مکان اهمیت می داد حضور خدا را به یک مکان بخصوص محدود نمی کرد. ما نیز باید این تعادل را بین مکان و همه جا حفظ کنیم. هر مکانی می تواند مکان تجربه حضور خدا برای ما شود. و این مسئله نهایی بود که در زندگی مسیح می بینیم.

عمانوئیل
اشعیاء نبوت کرد که اینک باکره حامله شده پسری خواهد زائید و نام او عمانوئیل خواهد بود(اشعیاء 14:7) عمانوئیل یعنی خدا با ما. و منظور از ما خودمان هستیم. در مسیح، در روح القدس، خدا با ما است تا اراده اش را بر زمین عملی کند. او توسط ما در همه جا هست تا کارش را انجام دهد.
پولس رسول در اعمال رسولان 24:17 بروشنی می گوید: " خدایی که جهان و هر آنچه را در آن است آفرید، مالک آسمان و زمین است و در معابد ساخته دست بشر ساکن نمی شود." داود گفت: " اگر در هاویه بستر بگسترانم، اینک تو آنجا هستی."(مزمور 8:139)
او همه جا است. آدم و حوا خود را پنهان کردند ولی خدا آنجا بود. یونس از حضور خدا فرار کرد، اما خدا او را در کشتی و در آبها و در ماهی و در ساحل ملاقات کرد. پولس مسافرت کرد، اما خدا او را در میان جاده ملاقات کرد. و این لیست همچنان ادامه دارد.

منظور چیست؟
منظور این است که باید کار خود و کار خدا را از چهارچوب ساختمان کلیسا بیرون آوریم و کلیسایی در دنیا باشیم. ما معبد هستیم. معبد همه آن جاهایی است که من هستم. خدا محدود به مکان نیست. او را از چارچوب کلیساها به دنیای بیرون ببریم. به خانه هایمان ببریم به خانه های دوستان و فامیلهایمان ببریم. بدانیم که حضور او را در همه جا می توانیم تجربه کنیم و حضور او مختص به ساختمان کلیسا نیست. آیا می دانستید که مسیحیت در قرون اولیه برای مدت سه قرن هیچ ساختمان مخصوص برای عبادت نداشته است؟ پس خود را محدود به مکان نکنیم.
به نظر من ما وقت زیادی را صرف ساختمانها می کنیم تا مزرعه خداوند. وقت زیاد با یکدیگر و کمتر با غیرمسیحیان تا حضور خدا را به آنها آشکار کنیم. مسیح در خیابانها در خانه ها و مزرعه های اسرائیل مشغول بود(لوقا 12:6 و 17-19)
مسیح نه فقط حضور خدا را در دنیا نشان می داد، بلکه ما را نیز با همین مقیاس اندازه گیری می کند که آیا چنین می کنیم یا خیر. مسیح در متی 31:25-46 به ما می گوید که ما با این چیزها از هم جدا خواهیم شد که آیا گرسنگان را غذا دادیم، زندانیان و بیماران را ملاقات کردیم و به غریبان نیکویی کردیم. او هیچ چیز در مورد شرکت مرتب در جلسات کلیسایی نگفت.
منظور مرا اشتباه نفهمید. آمدن مرتب به کلیسا و سروقت آمدن به آنجا،محترم است و مسلما پر برکت، اما اگر این کار ثمری ندارد، اگر عمانوئیل را نمی شناسیم یعنی خدا با ما در دنیا، پس با چه هدفی به کلیسا می آییم؟
ماموریت بزرگ همچنان باقی است که : بروید و تمام ملتها را شاگرد سازید و من با شما هستم. بودن با عیسی نهایتا به این معنا است که او با ما می آید و همه جا با ما خواهد بود تا اراده و کارش را توسط ما انجام دهد. بعضی می گویند چرا معجزات کم شده. شاید علتش این است که محل معجزات خارج از ساختمان کلیساست. برای مسیح چنین بود.

 


خدا شما را برکت دهد.

  • مطالعه 2011 مرتبه

مطالب مرتبط

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
  • 10
  • 11
  • 12
  • 13
  • 14
  • 15
  • 16
  • 17
  • 18
  • 19
  • 20
  • 21
  • 22
  • 23
  • 24
  • 25
  • 26
  • 27
  • 28
  • 29
  • 30
  • 31
  • 32
  • 33
  • 34
  • 35
  • 36
  • 37
  • 38
  • 39
  • 40
  • 41
  • 42
  • 43
  • 44
  • 45
  • 46
  • 47
  • 48
  • 49
  • 50
  • 51
  • 52
  • 53
  • 54
  • 55
  • 56
  • 57
  • 58
  • 59
  • 60
  • 61
  • 62
  • 63
  • 64
  • 65
  • 66
  • 67
  • 68
  • 69
  • 70
  • 71
  • 72
  • 73
  • 74
  • 75
  • 76
  • 77
  • 78
  • 79
  • 80
  • 81
  • 82
  • 83
  • 84
  • 85
  • 86
  • 87
  • 88
  • 89
  • 90
  • 91
  • 92
  • 93
  • 94
  • 95
  • 96
  • 97
  • 98
  • 99
  • 100
  • 101
  • 102
  • 103
  • 104
  • 105
  • 106
  • 107
  • 108
  • 109
  • 110
  • 111
  • 112
  • 113
  • 114
  • 115
  • 116
  • 117
  • 118
  • 119
  • 120
  • 121
  • 122
  • 123
  • 124
  • 125
  • 126
  • 127
  • 128
  • 129
  • 130
  • 131