در واقع فرو رفتن آن در آب قطعی است و گرچه تاخیر می کند اما حتما سنگ پس از چند بار جست و خیز بر روی آب دریاچه در آن فرو خواهد رفت.
حکایت پطرس حواری نیز همین گونه بود در آن زمانیکه در شام آخر به سرور و خداوند خود گفت:"حتی اگر همه به سبب تو بلغزند، من هرگز نخواهم لغزید."( متی باب ۲۶ آیه ۳۳) و نیز باز پس از اینکه مسیح فرمود که او را سه بار پطرس انکار خواهد کرد در جواب با اطمینانی بیشتر پاسخ داد:"حتی اگر لازم باشد با تو بمیرم، انکارت نخواهم کرد."( آیه ۳۵). اما ادامه داستان را همه می دانیم که دقیقا همانی شد که خداوند پیشگویی کرده بود و پطرس نه تنها خداوند را سه بار انکار کرد بلکه نه تنها انکار کرد حتی زبان به لعن گشود (مرقس ۱۴:۸۱ و متی ۲۶:۷۴). اگر پطرس با چنان غیرتی به زیر فرو رفت پس بر سنگریزه های کوچکی چون ما نیز با تلاش انسانی برای بر روی آب شناور ماندن امری محال است. شاید در ابتدا همچون سنگی که بر روی آب دریاچه می لغزد ما نیز بر آب به جنب و جوش و پرش بپردازیم اما با تلاش انسانی و بدون یاری روح القدس هیچ نمی توانیم کرد و بهترین تلاشهای ما نیز محکوم به شکست و ناکامی است.
ما هرگز نمی توانیم بی آنکه نیروی محرکه دیگری به حرکتی ماندگار در جاده سلوک خویش در مسیح ادامه دهیم زیرا که طریق مسیح طریق مذهب و مجاهده و تقلای شخصی برای کسب حد نصاب نیست بلکه طریقی است که به فیض متکی است و بر پارسایی مسیح که پارساشمارنده ماست. ما باید خود را برای پرواز در مسیر نسیم روح القدس قرار دهیم ولی این خود به معنای راکد و خنثی بودن نیست. فیض وسیله برای توجیه جسمانی زیستن ما نیست بلکه این ماییم که باید بادگیرهای روح خود را در جهت وزش این نسیم الهی قرار دهیم. این ماییم که باید سازهای دل خود را کوک کرده و تمیز نگه داریم تا خدا این نوازنده بی همتا به دستان مسیح و با حضور روح القدس از ما و زندگی ما ترانه بسازد که گوش جهانیان را نوازش و قلب محتاجان را آرامی بخشد.
طریق مسیح طریق اطاعت است و تسلیم اما نه با تقلاهای بی نتیجه انسانی که همه ما بسیاری از آن را در زندگی تجربه کرده ایم بلکه با هدایت روح و حضور قدرت توانمند ساز الهی و حقیقت این است که حقیقت در زمان است که ما را شکل می دهد و دل سنگی ما دلی نرم و گوشتین می سازد. پطرس حواری با بخشایش مسیح و ریزش روح خدا به شخصیتی تبدیل گشت که به گزارش کلام و تاریخ کلیسا سرپرستی و رهبری شاگردان مسیح را بر عهده گرفت و همونی که روزی مسیح را انکار کرد در روز پنطیکاست بعنوان نماینده مسیح، پیام نجات بخش انجیل را بر همگان موعظه نمود.
در واقع تلاشهای انسانی و مذهبی ما چون ره به جایی نمی برد چیزی جز انکار پیروزی خدا بر صلیب نیست و از این روست که دنیا به مذهب به چشم کالایی از مد افتاده نگاه می کند و امروزه تنها جایش موزه تاریخ و فرهنگ است اما در رابطه و احیاء الهی، تغییر و تبدیل وجود دارد و این نیاز بشریت است از ابتدای تاریخ تا به امروز. خدا نیز خود از ابتدا مدلی جدای از این را به قوم اسراییل هدیه نکرد. آنچه آنها را نجات می بخشید رعایت دستورات تورات و آیین ها و شعائر دینی نبود بلکه خدا ابتدا آنها را از مصر نجات بخشید و بعد به نشانه برخورداری آنها از این نجات، شریعت را به آنها عطا کرد که ضامن ماندن آنها در عهد با خدا بود و نه هدف عهد خدا. رعایت دستورات مذهبی برای قوم یهود نبود که آنها را نجات می بخشید بلکه باز ایمان بود و شریعت تنها مفاد ماندن در این عهد نجات بخش خدا را منعکس می کرد.
خدا در صلیب مسیح عهدی تازه با بشریت به امضا رسانید برای همه اعصار و همه قرون و همه نوع بشر که لازمه ماندن در این عهد اطاعت و سرسپردگی و شاگردی مسیح است به قدرت روح القدس. ما با نیکوکاری در چشم خدا پارساشمرده نمی شویم و نمی توانیم او را راضی نگه داریم همانگونه که فرزندان عهد یعنی یهودیان نمی توانستند بلکه با نیک زندگی کردن در رابطه عهدی با خدا خواهیم ماند و این زندگی پارسامنشانه نشانگر این است که ما در واقع در این نجات زیست میکنیم. در حقیقت نشان فرزند خواندگی ما در زندگی پارسامنشانه ما باید دیده شود وگرنه مذهب چیزی نیست جز انکار پیروزی خدا.
